วันที่ผันผ่าน

 ดีใจที่สุดสัปดาห์ วันนี้ก็นอนตื่นสายหลังจากที่ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน
วันนี้ก็นั่งรถไฟไปเดินเตร็ดเตร่ที่ยูเทรค อยากได้รองเท้าใหม่ เดินดูพวก
รองเท้ากีฬาอย่างเดียวเพราะใส่สบาย คงเลือกที่ดีหน่อยเพราะที่ถูกไป
ใส่แล้วทำเอาเป็นตาปลาจนตอนนี้ยังไม่หายเลยเบื่อจริง คนเยอะไปหมด
โดยเฉพาะร้านรองเท้า ไม่เข้าใจจริง มีวันตั้งมากมายให้มาเลือกซื้อ
รองเท้าดันจะมาเป็นวันเดียวกับเรา สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อคนเยอะจัดขี้เกียจรอ

อากาศร้อนวันนี้ ทำเอามึนๆหัวอยู่จนตอนนี้ก็ยังไม่หาย สงสัยต้องหายากิน
ละ เบื่อเรื่องแพ้อากาศของตัวเองจริงเลยเนี่ย อาทิตย์ที่ผ่านมาก็ยุ่งทั้งอาทิตย์
เพราะเขาเร่งงาน อาทิตย์หน้านี้คนไปพักร้อนกันเยอะ อิจฉาเหมือนกัน บาง
คนไปห้าอาทิตย์แหน่ะ นี่ถ้าเป็นเมืองไทยคงโดนไล่ออกไปแล้วละ แบบไป
พักร้อนตลอดกาลน่ะ เราเองก็คงต้องดุ่มๆทำงานต่อไปเรื่อยๆ ปวดหัววันๆ
อ่านทั้งวันภาษาดัชเนี่ย ตาลายไปหมด เมื่อวานก็ทำอยู่คนเดียวร้อยกว่าไฟล์
เขาก็ไม่ได้บังคับหรอก เห่อไปเอง จริงๆก็อยากจะรึบทำๆให้หมด จะได้ไม่
ต้องมาค้างคา กะว่าอาทิตย์หน้าจะไม่โหมทำอีก

อีกไม่นานเจ้าเพื่อนตัวดีมันก็จะย้ายไปอีกละ เส้นทางของเราคงถึงทางแยก
ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ร่วมทางกันอีกครั้ง คิดแล้วก็เศร้าเหมือนกัน ยังงัย
ก็ตามชีวิตแต่ละคน ก็มีเส้นทางของตัวเอง เรามาถึงจุดๆนี้ ได้ร่วมทางกันมา
ตอนนี้คงทำได้แค่เก็บเอาวันเวลาเก่าๆ เอามาไว้ให้คิดถึง  ตัวเราเองก็ยังไม่รู้
ว่าจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานเท่าไหร่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเส้นทางต่อไปจะเป็นยังงัย
กลัวเหมือนกันกับอนาคตที่ไม่อาจคาดคะเนได้ เราเองคงจะอยู่นี่ต่อไปอีกสักพัก
หากวันนั้นของเราคงมาถึง วันที่เราคงต้องกล่าวคำลาที่นี่ เราคงรู้สึกแปลกๆ
เหมือนกัน เพราะว่าชีวิตเราส่วนนึงได้ถูกใช้ที่นี่